Hoewel ze al meer dan vijftien jaar bestaan en met deze “Srecna Tuga” (“vrolijk verdriet”) aan hun vijfde plaat toe zijn, kan ik onmogelijk zeggen dat de naam van dit gezelschap uit Belgrado tot het gemeengoed behoort. De band rond bassist Branislav Radojkovic -die overigens ook verantwoordelijk is voor alle composities- was ooit een uitgebreid collectief van gelijkgestemde muzikanten, maar gaandeweg, naarmate het toeren en spelen een steeds belangrijker plaats ging eisen, werd het aantal muzikanten herleid tot wat het vandaag is: een kwintet, met, naast Radojkovic, ook multi-instrumentalist Amir Gwirtzman, drummer Goran Milosevic, violist Djordje Mijuskovic en klarinettist Rastko Uzunovic in de gelederen.

Met deze nieuwe plaat maken ze een soort van terugblik, niet zozeer aan de hand van herwerkte of heropgenomen nummers, maar ze kijken naar hun eigen evolutie als band: waar koen we vandaan, waar staan we vandaag en wat heeft de reis hiernaartoe met ons gedaan, als mens en als band? Volgens de band, zijn ze nog even “Naked” als toen ze begonnen: niks in de zakken, niks in de mouwen en “Nakedonia”, hun muzikale en fictieve thuisland, is nog altijd evenzeer een geestesgesteldheid, die vandaag reikt tot in al de uithoeken waar de band sinds zijn oprichting gespeeld heeft..

Dat levert onvermijdelijk ups én downs op, niet iedereen is altijd en overal even happy enals je op tournee bent, willen gemis en heimwee het wel eens overnemen van plezier om de muziek en blijdschap om nieuwe ontmoetingen. Niet elk concert is even succesvol en niet elk publiek laat zich even makkelijk inpalmen, maar daar moet je als band allemaal overheen. Die tweespalt is wat Naked in muziek probeert te gieten op deze nieuwe plaat, waarvan je dus met gerust kunt zeggen dat ze een heel persoonlijke plaat is, maar dan van de band als verzameling van persoonlijkheden.: Liefde is alles wat ertoe doet. Daaruit vloeien zowel gemis, heimwee, blijdschap als tristesse voort.

De plaat -12 nummers in zowat 53 minuten- geeft een mooi beeld van de band: de mannen amuseren zich, exploreren het terrein, integreren allerlei invloeden en creëren daarmee een behoorlijk herkenbare groepsklank. Hoewel ze met vijf zijn, lijken ze wel te musiceren ente denken alsof ze één zijn. Een heel leuk amalgaam aan stijlen is het resultaat: Balkanklanken, zeer zeker, maar net zo goed hoor je echo’s van New Orleans en zijn funky rituelen, of krijg je bijna regelrechte “herrie” ofte “jazz te horen, afgewisseld met deinende reggae-ritmes, waar een sax overheen scheurt. Een veelzijdige plaat dus, die illustreert waar Naked live voor staat. Ik mag nu al beginnen te hopen dat we daar, nu de normaliteit stilaan terugkeert na Covid, tijdens het komende festival ergens getuige van kunnen zijn.

(Dani Heyvaert)